همچنان وعده ی بخشایش شاهنشاهش
می‌کشد گمشدگان را به زیارتگاهش

نه در آیینه فهم است؛ نه در شیشه وهم
عاقلان آینه خوانندش و مستان آهش

به من از آتش او در شب پروانه شدن
نرسیده است به جز دلهره جانکاهش

از هم آغوشی دریا به فراموشی خاک
ماهی عمر چه دید از سفر کوتاهش؟

کفن برف کجا؟ پیرهن برگ کجا؟
خسته‌ام مثل درختی که از آذر ماهش

باز برگرد به دلتنگی قبل از باران
سوره توبه رسیده است به بسم الله اش

فاضل نظری

رودم و در تب و تابم ، بروم تا دریا
بروم حرف دلم را بزنم با دریا

دوری و فاصله انداخته از پای مرا
آه از این فاصله و دوری دریا ... دریا!

در سراشیبی کوه ام؛ وسط دره و دشت
مانده ام عشق کشیده است مرا یا دریا...؟

بس که پا کوفته ام، پا به زمین می ترسم 
نشناسد من پر آبله پا را دریا

کنده ام از دل هر صخره مسیری تا او
می روم تا خود او... تا خود دریا ... دریا!

می روم تا که بگویم غم دوری سخت است
کنده این عشق چو کوهی دلم از جا دریا

آه دریا! عطش وصل کشیده است مرا
از نوک قله به شیب و خم صحرا دریا

نکند وصل من و تو به درازا بکشد
و بیفتد به همان روز مبادا دریا؟

نکند لحظه دیدار به توفان بخورم
و نبینی که من افتاده ام از پا دریا!

مریم سقلاطونی

1. هر کجا سلطان بود، دورش سپاه و لشکر است
پس چرا سلطان خوبان بی سپاه و لشکر است
با خبر باشــید ای چشم انتظاران ظهــــور
بهترین سلطان عالم از همه تنهاتر است
اللهم عجل لولیک الفرج
برای تعجیل در فرجش در این لحظات عزیز (شب) صلوات

2. امام صادق-ع: اهل آسمان و زمین بوسیله ی ظهور او خوشحال می شوند. پرندگان هوا
و ماهیان دریا نیز با ظهور او شادی می کنند.
...
خدایا! درک دوران سبز ظهور دولت عشق را نصیب ما بگردان/ آمین.

3. گوش دل را وا کنید آید ندا / بانگ هل من ناصرش از هر کجا

4. هجر تو ز درد و داغ دلگیرم کرد
اندوه غم زمان زمینگیرم کرد
گفتند که جمعه میرسی از کعبه
این رفتن جمعه جمعه ها پیرم کرد

5. خدایا تا به کی هجران مهدی
به دستم حسرت دامان مهدی
الهی هر بلا از حضرتش دور
الهی، من بلا گردان مهدی

6. یوسف از جرم زلیخا گر به زندان می رود
یوسف زهرا ببین از جرم ما حبس ابد گردیده است

7. کاش جمعه ها آنقدر که منتظر یوسف پیامبر بودیم، کمی هم منتظر یوسف زهرا بودیم.
جهت تعجیل در فرج صلوات

8. یعقوب ترین چشم جهان قسمت ما باد

 ...

یا اباصالح ادرکنی                                                                                 

انگار سالهاست بهاری نیامده ، تعبیر خوابهای شب من سپید نیست

خونگریه های نیمه وشب ودرد ورنج را ،آغوش گرم آنکه به جان میخرید نیست



نقاشی سیاه خدا روی بوم شب ،قهره است با زمین و زمان با ستاره ها . . .

خود را به خواب می زند اینجا دوباره ماه ، دق کردن پلنگ صبوری بعید نیست



افسوس چشم مست تو را خام کرده اند، من بی فروغ مانده ام و بال های من

جا مانده توی پیرهن اتفاق ها، اینبار هم برای پریدن امید نیست



تاریخ بی حضور تو نابود می شود ، وقتی عقاب حادثه بالش شکسته است

در قلب کوههای دماوند و بیستون ،شوری که طرح و رنگ تو را میکشید نیست



یکبار هم برای همیشه بیا بمان، در لابلای نم نم باران قدم بزن . . .

وقتش شده مرا ببری با خودت بیا ، اینک بیا که ریزش باران شدید نیست 

 (م- شوریده)       

اینم داستان دوم  امیدوارم از خوندنش لذت ببرین و نظراتتونو  بفرمایید.

...یواش یواش داره همه چیز برام روشن میشه.حتی وزن کارهامو می تونم حس کنم.مثل رانندگی توی تاریکی در کوهستان می مونه: فقط باید نگاتو به جایی بندازی که نور ماشین روشن کرده.به همون چند متر جلوتر ماشین .به چپ و راست جاده نباید نگاه کنی.باید فرمان رو بچسبی  وفقط به چند متر جلو سپر نگاه کنی .با کسی نباید حرفی چیزی بزنی.به چیزی نباید گوش بدی. آن پخش لعنتی ماشین رو هم باید خفش کنی تا حواست رو پرت نکنه.به مزخرفات رادیو هم نباید گوش بدی.باید هرچی توی اون خراب شده ی پایین کوه می گذشته فراموش کنی.اگه این طوری ادامه بدی یواش یواش پیچ های سخت خودشونو نشونت می دن وهیچ خطری هم درکار نیست امااگه بخوای به فکر چیزای دیگه باشی خوب معلومه که هیچ غلطی نمی تونی بکنی. یا می افتی ته دره ویا می کوبی توی کوه.خب، نمی گم من غلطی کرده ام.اما دیشب وقتی داشتم میرفتم طرف خونه،توی عباس آباد،زنی گفت الهیه و زدم روی ترمز.انگار کسی به من گفت مواظب باش!مواظب زنه باش!زنه جلو سوار شد و تا توی بلوار میرداماد حرفی نزد. اونجا بود که گفت:

 مرده شو همه ی دنیاوآدم های کثافتش رو ببره.گفت که دلش می خواد یه مرد پیدا بشه و گوش تا گوش سرش رو ببره وراحتش کنه.من چیزی نگفتم. تعجب هم نکردم چون از این جور مسافرا زیاد دیده بودم.توی بزرگراه مدرس که پیچیدم گفت دو سال پیش شوهرش به اوگفته می خواد بره سفر ومعلوم نیست کی برمی گرده.گفت شوهره یه لات بی سرو پا بوده والان دو ساله که او و سه تا بچه ش رو توی این جهنم بی در و پیکررها کرده.گفت مطمئنه که دیگه اون عوضی بر نمی گرده.به ش گفتم اگه این حرف ها رو برای این می زنه که کرایه نده من کرایه ای نمی خوام. گفتم ش من دارم می رم خونه وبرای رضای خداوند حاضرم او رو هر جا که بخواد برسونم.گمونم می خواستم کارخوبی کرده باشم.در آن لحظه به خودم گفتم: عباس!حالا وقت شه.

پرسید:«گفتی واسه چی این کارو می کنی؟»گفتم:«برای رضای خداوند.»بعد یک هو ریسه رفت.آن قدر بلند بلند خندید که پیشونی ش خورد به داشبورد ماشین.گفتم ش فکر نمی کنم حرف خنده  داری زده باشم وگفت اتفاقا خیلی هم خنده دار بود.گفت چطوره به اون خداوندت بگی از توی آسمون ش چند تا اسکناس سبز واسه ی این بی چاره ها بفرسته پایین.این را که گفت  دوباره خندش گرفت.وبعد جدی شدو گفت:«مشکل من و سه تا توله م با بخشش صنار کرایه حل نمیشه جوون ببینم تو نمی خوای امشب خوش باشی؟این طوری بهتره.هم تو خوش بگذرون وهم من چند تومن گیرم می آد.گمون م این طوری خداوند تو هم راضی راضی باشه. قبوله؟» توی یک فرعی پیچیدم و گفتم تو تاحالا چیزی در مورد خداوند شنیدی؟ آینه ای کوچک از توی کیفش بیرون آورد و خودش رو توش برانداز کرد و گفت:«یه چیزایی شنیده ام،اما چیز زیادی ندیده ام،اما اون نسناس گمونم چیزی نشنیده باشه.منظورم شوهرمه. خیلی هارو می شناسم که هیچی از خداوند نشنیده ند. گمون م خداوند هم چیز زیادی از من نشنیده.»بعد شیشه ماشینو پایین آورد وگفت:«اگه شنیده بود که لابد من رو زیردست و پای اون بی صفت رها نمی کرد.اگه شنیده بود که واسه یه لقمه نون مجبور نبودم هر شب یه جا باشم.»بعد بغض ش گرفت. گفت:« اگه شنیده بود که مجبور نبودم هر روز به بچه هام دروغ بگم که دارم می رم خرید.» کنار خیابون ماشین رو نگه داشتم و توی جیب هامو گشتم وهر چه تا اون وقت کار کرده بودم گذاشتم توی دست ش.حتی پول خرده هارو هم گذاشتم توی دست ش. گفتم خیال کن خداوند من ازتوی آسمون ش این ها رو انداخته پایین. مثل کسی که جن دیده باشه چند لحظه به من نگاه کرد. وبعد پول هارو قاپید.از ماشین پیاده شد و زل زد به چشام. اشک تو چشماش جمع شده بود. قبل از اینکه درو ببنده گفت:«از طرف من روی ماه خدارو ببوس!»چند خیابان که رفتم حس کردم حالم هیچ خوب نیست.ربطی به قضیه اون زنه نداشت.حس کردم همین نزدیکی ها کسی می خواد بمیره  و داره ازمن کمک می خواد.حتی بعضی وقت ها صدایی هم می شنیدم. انگار از ته چاه.انگار از جایی تاریک.صدا مثال وز وز مگس یا ناله ی جیر جیرک بود.بعد که صدا کلافم کرد ماشین رو کنار خیابون پارک کردم. وپیاده شدم.خیابون زیاد روشن نبود.صدا انگارازگوشه پیاده رو می اومد.رفتم کنار پیاده رو وگوش هام رو تیز کردم .کنار دیوار قدم زدم و مثل کسی که پولشو گم کرده باشه زل زدم به زمین.کمی جلوتر حفره ای راتوی دیوار پیدا کردم.انگارصدا از توی حفره بود.روی زانو خم شدم و توی حفره رونگاه کردم .سوسکی رو دیدم که روی پشت افتاده بود وهرچی دستو پا می زد نمی تونست برگرده.تکه ای غذا تو دهنش بود و اون رو رها نمی کرد. دستم را بردم توی حفره و سوسک رو روی پاهاش برگردوندم.سوسک ازتوی حفره بیرون اومد و یک راست رفت به سمت سوراخی که کمی اون طرف تر بود.جایی که چنتا سوسک کوچیک،کنار سوراخ،انگار منتظر مادرشون وایساده بودن.